Generatiekloof

Teach your children well,
Their mother’s hell did slowly go by.

Want een hel was het, opgroeien met de muziek van de jaren 90.
Salt-n-Pepa, Ace of Base, en nononononono 2 Unlimited.
Als veertienjarige concludeerde ik dat ik voor die muziek te oud was. Met mijn gelijkgestemde vriendinnen struinde ik door de platenkasten van onze ouders. We vonden The Beatles en The Stones, allicht. Maar ook Janis Joplin, Jim Croce, Carole King, Simon & Garfunkel, Jimi Hendrix, Bob Dylan, Creedence Clearwater Revival, Crosby, Stills, Nash and Young. Échte muziek, een verademing.

Daarna is het nooit meer goedgekomen met mijn muzieksmaak. Het heeft een hoog ouwe-lullen-gehalte gehouden. En lange tijd gaf dat helemaal niks. Ik was niemand tot last.
Totdat er kinderen kwamen. Die van A naar B moesten in mijn mee-zingdomein, de auto. Door The Eagles af te wisselen met Sesamstraat, en Fleetwood Mac met Jip & Janneke kwamen we een heel eind. In mijn stiekeme hoop dat jong geleerd oud gedaan zou zijn, dat ook.
And feed them on your dreams.

Maar sinds een tijdje luistert op de achterbank een tweekoppig publiek akelig kritisch mee. En een kind dat inmiddels langer is dan ikzelf, zit naast mij en kan zodoende zelf de radio bedienen. We vechten ons gedurende iedere autorit een weg tussen Radio 2 en Radio 538.
Ongewild ben ik aldus opnieuw in een muzikale hel beland, ditmaal gevuld met Rihanna, Katy Perry en Justin Bieber.
Omdat ze dondersgoed weten dat er voor mij geen grotere straf bestaat dan luisteren naar This Girl is on Fire van Alicia Keys, juichen mijn duivelse passagiers ‘harder, harder’ wanneer ze de eerste klanken van dat nummer horen.
Teach your parents well,
Their children’s hell will slowly go by.

De lust om naar mijn ouwe lullen cd’s te luisteren, laat staan mee te zingen, is me vergaan, dankzij het commentaar. “Zingen ze nou dat ze van bami houden?” (Can’t buy me love), “Wát een zeiknummer” (Songbird), “Zelfs óma houdt van leukere muziek dan jij” (al het overige). En ging tot voor kort het dak er nog af als ze keihard meezongen met Mexico van James Taylor, ook daar hebben ze geen zin meer in. De radio moet aan, met vreselijke nummers die mijn gemok overstemmen.

Maar soms, heel soms, zitten we onverwachts op één lijn.
“Waar gáát het eigenlijk over?” wilden de kritische luisteraars op de achterbank weten terwijl Dolly Parton Jolene zong. Ik vertaalde; over Jolene, met haar smaragdgroene ogen, en Dolly die haar smeekte om haar man niet af te pakken, Jolene, met haar stem als zomerregen, en hoe hij over haar praatte in zijn slaap, en hoe Dolly daarom huilde. Hoe Jolene, met haar huid van ivoor, elke man kon krijgen die ze wilde, terwijl Dolly nooit meer een andere liefde zou vinden. En hoe Dolly’s geluk af hing van wat Jolene, met haar vlammende lokken kastanjebruin haar, zou doen…
Even bleef het stil.
Toen klonk van de achterbank: “Ik vind Jolene een trut.”

So just look at them and sigh and know they love you.

Sophie van Steenderen, 29 december 2015